Kiedy życie zadaje nam najcięższe ciosy, wielu z nas zwraca się do zakonnika, którego ciało przez pięćdziesiąt lat nosiło rany Chrystusa. Ojciec Pio zajmuje wyjątkowe miejsce wśród współczesnych świętych – mistyk z krwawiącymi dłońmi, który czytał w sercach podczas przycinania bród, spowiednik, którego szorstka miłość przemieniła tysiące wiernych.
Jego modlitwy przebijają się przez zgiełk życia z jasnością kogoś, kto już zajrzał na brzegi nieba.
Główna modlitwa do Ojca Pio
Drogi Ojcze Pio, ty, który nosiłeś widoczne znaki cierpienia Jezusa,
Przychodzę do Ciebie dzisiaj taki, jaki jestem – nie wypolerowany czy doskonały, ale prawdziwy i poszukujący. Ciężar, który noszę, wydaje się zbyt wielki, by moje barki udźwignęły go samotnie. Twoje życie pokazuje mi, że ból nie ma ostatniego słowa, że zranione dłonie nadal mogą leczyć innych.
Weź moje zmagania w swoje naznaczone blizną dłonie. Tam, gdzie widzę tylko splątane ścieżki, pożycz mi swoją zdolność dostrzegania śladów Boga. Kiedy wątpliwości zaciemniają moje myślenie, podziel się ze mną okruchem swojego niewzruszonego zaufania.
Pomóż mi pamiętać, że niebo nachyla się ku ziemi w nieoczekiwanych momentach – w porannej ciszy, w życzliwości nieznajomego, w odwadze, by zacząć od nowa, gdy wszystko we mnie chce się poddać.
Idź obok mnie jako przyjaciel, który przetrwał burze i odnalazł wschód słońca. Przez Twoją przyjaźń niech odkryję siłę, która prowadziła Cię przez najciemniejsze godziny, i radość, która sprawiała, że Twoje oczy błyszczały figlarnie nawet pośród cierpienia.
Amen.
Modlitwa o uzdrowienie przez wstawiennictwo Ojca Pio
Łagodny uzdrowicielu o szorstkich krawędziach, Ojcze Pio, Ty, którego dotyk przywracał wzrok, a słowa leczyły złamane dusze:
Kładę przed Tobą tę ranę, która zdaje się nie goić (wymień swoją konkretną potrzebę). Znałeś ból dogłębnie – nie jako pojęcie, ale jako codziennego towarzysza. Jednak nigdy nie pozwoliłeś, by definiował Twoją historię lub umniejszał Twoją zdolność do współczucia.
Poproś Jezusa, którego rany dzieliłeś, by dotknął swoimi palcami tego złamanego miejsca w moim życiu. Jeśli uzdrowienie przyjdzie inaczej, niż sobie wyobrażam, daj mi łaskę, bym je rozpoznał i odwagę, by je przyjąć.
Podobnie jak Ty, niech nauczę się odnajdywać cel nawet w trudnościach i ofiarowywać innym pewną dłoń, nawet gdy moje własne serce boli. Przez Twoją przyjaźń z Boskim Lekarzem, niech całość odnajdzie mnie dokładnie w taki sposób, jakiego moja dusza najbardziej potrzebuje.
Amen.
Modlitwa Ojca Pio po Komunii Świętej
Zostań ze mną, Panie, bo bez Twojej obecności zapominam o Tobie; Wiesz, jak łatwo Cię opuszczam.
Zostań ze mną, Panie, bo jestem słaby i potrzebuję Twojej siły, by nie upadać tak często.
Zostań ze mną, Panie, bo Ty jesteś moim światłem i bez Ciebie błądzę w ciemnościach.
Zostań ze mną, Panie, aby pokazać mi swoją wolę.
Zostań ze mną, Panie, abym mógł usłyszeć Twój głos i podążać za Tobą.
Zostań ze mną, Panie, bo pragnę kochać Cię głęboko i być zawsze w Twoim towarzystwie.
Zostań ze mną, Panie, jeśli chcesz, bym był Ci wierny.
Zostań ze mną, Panie, choć moja dusza jest uboga, chcę, by była dla Ciebie miejscem pociechy, domem ciepła i gościnności.
Kim był ten niezwykły człowiek?
Francesco Forgione – chłopiec, który miał stać się Ojcem Pio – po raz pierwszy zaczerpnął powietrza w małej południowowłoskiej wiosce rolniczej Pietrelcina w 1887 roku. Od dzieciństwa Francesco widział anioły równie naturalnie jak inne dzieci widziały motyle, rozmawiał z Jezusem i Maryją tak łatwo jak z rówieśnikami, ale także uwielbiał żarty i grę w piłkę nożną. Jego ojciec, chłop, przepłynął ocean, by pracować w Ameryce, oszczędzając wystarczająco, by dać synowi wykształcenie potrzebne do zostania kapucyńskim zakonnikiem.
Ciche życie mnicha zostało zburzone we wrześniu 1918 roku, gdy na jego dłoniach, stopach i boku pojawiły się bolesne krwawiące rany – odzwierciedlające obrażenia Chrystusa z ukrzyżowania. Przez następne pół wieku Pio krwawił codziennie, bandaże wymagały regularnej zmiany, a rany, wbrew medycznym wyjaśnieniom, nigdy się nie goiły, ale też nigdy nie ulegały zakażeniu. Bardziej niezwykły niż widoczne stygmaty był, jak określił to jeden z odwiedzających, jego „niemożliwy harmonogram” – czasami słuchał spowiedzi przez osiemnaście godzin bez przerwy, spał dwie godziny na dobę, a mimo to zachowywał niezwykłą bystrość umysłu i nieoczekiwane poczucie humoru.
Rozeszła się wieść o zakonniku, który potrafił czytać w duszach (często mówiąc penitentom o grzechach, które „zapomnieli” wyznać), pojawiał się jednocześnie w odległych miejscach, a jego modlitwy zdawały się otwierać niebiańskie śluzy. Jego mały górski klasztor w San Giovanni Rotondo przekształcił się z nieznanej placówki w globalne centrum pielgrzymkowe. Pomimo watykańskich dochodzeń, ograniczeń i okresów odosobnionego cierpienia, Ojciec Pio zbudował światowej klasy szpital („Dom Ulgi w Cierpieniu”) na jałowym szczycie górskim, korzystając jedynie z darowizn i zaufania.
Kiedy jego zmęczone serce w końcu się zatrzymało 23 września 1968 roku, ponad 100 000 żałobników przybyło na jego pogrzeb. Papież Jan Paweł II – który jako młody ksiądz spowiadał się u Ojca Pio – ogłosił go świętym w 2002 roku. Dziś jego sanktuarium przyciąga więcej odwiedzających niż prawie każde święte miejsce w chrześcijaństwie, a niezliczone historie interwencji, uzdrowień i zmieniających życie spotkań nadal się pojawiają.
W Polsce kult Ojca Pio rozwinął się szczególnie dynamicznie po wizytach kardynała Karola Wojtyły w San Giovanni Rotondo. Jan Paweł II, który później kanonizował Ojca Pio, przyczynił się do rozpowszechnienia jego duchowości w naszym kraju. Dziś Grupy Modlitwy Ojca Pio działają w setkach polskich parafii, a sanktuarium w Warszawie na Ursynowie stało się ważnym centrum jego kultu w Polsce.
Dlaczego modlitwy Ojca Pio przemawiają do nas dziś
W naszym hiperłącznym, lecz duchowo spragnionym świecie, przyziemna autentyczność Ojca Pio przebija się przez religijne pozory i puste formuły. Żył wiarą z podwiniętymi rękawami – nie jako teoretyczną koncepcją, ale jako praktyczną odpowiedzią na ludzkie cierpienie. Jego podejście do modlitwy nie było skomplikowane: „W książkach szukamy Boga; w modlitwie Go znajdujemy”.
Trzy elementy sprawiają, że jego duchowe dziedzictwo jest szczególnie aktualne:
1. Akceptacja walki bez popadania w gorycz
Gdy watykańscy urzędnicy ograniczyli jego publiczną posługę w oparciu o fałszywe oskarżenia, reporterzy spodziewali się oburzenia. Zamiast tego znaleźli spokojnego zakonnika, który powiedział po prostu: „Wola władz jest wolą Bożą”. Nie była to bierna uległość, lecz głęboka wolność – zdolność do znajdowania sensu nawet w niesprawiedliwych okolicznościach bez poddawania się rozgoryczeniu.
Współcześni ludzie stojący w obliczu niepowodzeń zawodowych, wyzwań zdrowotnych czy rozczarowań w relacjach znajdują w Ojcu Pio towarzysza, który rozumie, że transformacja często zachodzi właśnie w tych niechcianych przestrzeniach. Jego słynna rada – „Módl się, ufaj i nie martw się” – nie była wypowiadana z wieży z kości słoniowej, ale z celi, gdzie często toczył duchowe bitwy, które pozostawiały go fizycznie wyczerpanym.
Ta postawa znajduje szczególny oddźwięk w polskiej duchowości, zakorzenionej w doświadczeniach historycznych zmagań i cierpienia, które przekształcano w duchową siłę, co dobrze rozumiał Jan Paweł II, mówiąc o „przekuwaniu cierpienia w moc”.
2. Przebijanie się przez fasady do tego, co istotne
Na długo przed filtrami mediów społecznościowych i starannie przygotowanymi wizerunkami, Ojciec Pio miał niezwykłą zdolność patrzenia poza pozory. Celebryci, politycy i specjaliści religijni, którzy podchodzili do niego oczekując specjalnego traktowania, zamiast tego spotykali kogoś, kto odnosił się do ich najgłębszych, niewypowiedzianych potrzeb.
„Bóg nie patrzy na zewnętrzne referencje”, przypominał odwiedzającym szukającym skrótów. Ta radykalna uczciwość – czasami przekazywana z śródziemnomorską intensywnością, która szokowała uprzejme wrażliwości – tworzyła przestrzeń, w której ludzie czuli się naprawdę dostrzeżeni, często po raz pierwszy. Dzisiejsi poszukiwacze, wyczerpani presją wydajności, znajdują odświeżenie w modlitwach, które zapraszają do autentyczności, a nie doskonałości.
W polskiej rzeczywistości, podobnie jak Ojciec Pio rozpoznawał fałszywą pobożność, tak ksiądz Tischner demaskował „religię ścierwojadów” – powierzchowną religijność pozbawioną autentycznej miłości, przypominając nam, że prawdziwa wiara jest zawsze konkretna i skierowana ku drugiemu człowiekowi.
3. Odnajdywanie radości pomimo bólu
Być może najbardziej przekonująca była nieoczekiwana figlarność Ojca Pio. Fotografie uchwycają iskrzące się oczy i powstrzymywany uśmiech, który wydaje się gotów wybuchnąć śmiechem. Cieszył się prostymi przyjemnościami – świeżymi figami, niewinnym żartami, historiami, które rozśmieszały dzieci – jednocześnie dźwigając głębokie cierpienie.
Ta paradoksalna zdolność do jednoczesnego trzymania się zarówno surowości rzeczywistości, jak i słodyczy życia czyni jego duchowość zrównoważoną. W przeciwieństwie do podejść, które wymagają nieustannego szczęścia, lub tych, które gloryfikują cierpienie, Ojciec Pio zademonstrował trzecią drogę: uczciwe uznanie bólu przy jednoczesnej odmowie pozwolenia, by zgasił radość.
To podejście przypomina polską zdolność do zachowania pogody ducha w trudnych czasach, wyrażoną w powiedzeniu „Jeszcze Polska nie zginęła, kiedy my żyjemy” – afirmację nadziei w obliczu przeciwności, która charakteryzuje zarówno naszą narodową tożsamość, jak i duchowość Ojca Pio.
Wprowadzanie tych modlitw do codziennego życia
Podejście Ojca Pio do modlitwy nie było skomplikowane przez wyszukane techniki czy ezoteryczną wiedzę. Preferował prostą, bezpośrednią rozmowę z boską obecnością. Oto praktyczne sposoby włączenia jego duchowej mądrości:
- Rozpocznij dzień od poddania się – Ojciec Pio zaczynał każdy poranek od słów: „Oto jestem, Panie, aby pełnić Twoją wolę”. Zanim sprawdzisz powiadomienia czy nagłówki, poświęć trzydzieści sekund, by skupić się na tej intencji.
- Stwórz małe momenty modlitwy – W ciągu swojego pracowitego dnia słuchania spowiedzi, Pio oferował „modlitwy-strzały” – szybkie uniesienia serca ku niebu. Spróbuj powiązać codzienne bodźce (czerwone światła, dzwoniący telefon, gwiżdżący czajnik) z krótkimi duchowymi połączeniami.
- Zakończ dzień z uczciwością – Każdego wieczoru poświęć kilka minut na to, co Ojciec Pio nazywał „zamknięciem rachunków” – wolny od osądów przegląd, który uznaje zarówno porażki, jak i możliwości rozwoju, jednocześnie oddając dzień w większe ręce.
- Pozwól cierpieniu stać się mostem, a nie murem – Gdy stajesz w obliczu fizycznego lub emocjonalnego bólu, wypróbuj podejście Pio polegające na ofiarowaniu go jako połączenia z innymi, którzy cierpią podobnie, przekształcając izolację w solidarność.
- Równoważ ciszę i służbę – Rytm Ojca Pio naprzemiennie łączył głęboką kontemplację z praktyczną odpowiedzią na ludzkie potrzeby. Spróbuj wyciąć małe kieszenie ciszy, aby zasilić bardziej znaczące zaangażowanie.
W polskiej tradycji duchowej możemy również dostrzec echo tej praktyki w nabożeństwie Gorzkich Żali – medytacji nad męką Chrystusa, która przekształca osobiste cierpienie w doświadczenie głębszej jedności z Bogiem i innymi wierzącymi.
Kiedy niebo wydaje się odległe
Ojciec Pio dogłębnie rozumiał duchową oschłość, doświadczając okresów, gdy Bóg wydawał się nieobecny mimo jego niezwykłych darów. Podczas tych pustynnych czasów zalecał trzy praktyki, które współcześni poszukiwacze nadal uznają za pomocne:
- Kontynuuj stawianie się – „Modlitwa jest najlepszą bronią, jaką posiadamy”, nalegał. „To klucz, który otwiera serce Boga”. Gdy motywacja wyparowuje, uprość, ale nie porzucaj praktyki.
- Szukaj Boga w nieoczekiwanym opakowaniu – Niektóre z najbardziej głębokich spotkań Pio przyszły przez trudnych ludzi lub niechciane okoliczności. Boska obecność często przybywa ubrana w zwyczajne przebranie.
- Zaufaj prądowi pod uczuciami – „Życie duchowe nie zależy od emocjonalnych pociech”, przypominał niespokojnym penitentom. Pod zmieniającymi się uczuciami płynie głębsza rzeka podtrzymującej obecności.
Ta mądrość rezonuje z tradycją „ciemnej nocy duszy” św. Jana od Krzyża i doświadczeniami polskiej mistyczki, św. Faustyny Kowalskiej, która mimo głębokich okresów duchowej ciemności pozostała wierna swojej misji Bożego Miłosierdzia.
Trwająca rozmowa
Relacja z Ojcem Pio poprzez modlitwę nie polega na recytowaniu formuł, ale na ciągłym dialogu z kimś, kto równoważył mistyczne doświadczenia z praktyczną mądrością, intensywność z łagodnością, a cierpienie z nieujarzmioną radością. Jego życie przypomina nam, że autentyczna duchowość obejmuje całe ludzkie doświadczenie – wspaniałe i chaotyczne, transcendentne i codzienne – przekształcając wszystko, czego dotyka, w możliwość głębszego połączenia zarówno z boską tajemnicą, jak i naszym najgłębszym ja.
W Polsce, gdzie tradycja duchowa jest głęboko zakorzeniona w codziennym życiu, przesłanie Ojca Pio znajduje szczególnie żyzny grunt. Jego łączenie mistycznej głębi z praktyczną wiarą, cierpienia z radością, przypomina nam słowa Cypriana Kamila Norwida: „Bo piękno na to jest, by zachwycało do pracy – praca, by się zmartwychwstało”. W duchowości Ojca Pio, tak jak w najlepszej polskiej tradycji, cierpienie nigdy nie jest ostatnim słowem, ale zawsze bramą do głębszego zmartwychwstania.